In aanloop naar de kerstvakantie zijn er volgens een eeuwenoude traditie examens af te leggen. Dat zullen we geweten hebben. Ons hele huis leeft mee met twee studerende tienermeisjes. Alles is er: van rondslingerende papieren over geeuwgeluiden (“saaaaaaai”) en vreugdekreten (“jeuj, ik kèn het!”) tot zenuwen voor en voldoening na. Om van uitgelaten lachsalvo’s te zwijgen die de spanning na een lange studienamiddag doorbreken. Muziek moet uit of aan, de verwarming gaat hoger en de eettafel wordt af en toe helemaal ingenomen, waarschijnlijk omdat het eigen bureau bezaaid is met leerstof, tot de muren toe. Zie foto.
Twee blaadjes met puntenvoorspellingen worden dagelijks netjes ingevuld en … het ziet er voor beiden goed uit.
De wekker staat vroeger of later dan normaal, afhankelijk van het uur dat ze op school worden verwacht voor het moment van de waarheid, afhankelijk ook van de tijd die ze nog nodig achten voor een laatste herhaalsessie. Dagelijks worden er andere afspraken gemaakt wie wanneer zal thuis zijn en wat er gegeten zal worden. Want niets zo belangrijk in examentijd als de innerlijke mens, die snackt naar lekkere tussendoortjes!
Bon, er moet flink gestudeerd worden, maar ook leuk gepauzeerd. Daartoe is een structuurschema opgesteld, waarin werd genoteerd wanneer het uur studeren afgewisseld kan worden met een kwartiertje pauze. Beide studenten dienen hun middag synchroon in te delen, in de hoop dat het helpt gezamenlijk de focus te behouden. We stellen vast dat de focus vooral ligt op de aanvang van elke pauze, iets minder op het einde ervan. Maar geen klagen: de blaadjes met voorspellingen beloven niets dan goeds.
Dat mama buitenshuis gaat werken, is plots iets verrassends. Ik beschouw het als een compliment. Het lijkt tot heden amper op te vallen dat ik, naast zorgen voor de huisgenoten, één en ander te doen heb. Zoals: uit werken gaan, al is dat in mijn geval wel met de grote luxe zelf te kunnen kiezen hoeveel uren en dewelke. Dat ik mijn planning grotendeels aanpas aan de tijdsindeling van de kinderen, wordt pas duidelijk nu ze zelf meer thuis zijn. Nu ze met hun neus op mijn afwezigheid gedrukt worden en giechelig vaststellen: tiens, jij hebt wèrk???
Want nu ze wat groter en zelfstandiger worden, gun ik mezelf enkele uren werken extra. Thuiskomen van een examen, tafel dekken, boterham eten, tafel afruimen en alvast een uurtje achter de boeken; dat moet al eens lukken zonder ouderlijke supervisie. Dat ze bij thuiskomst de iPad vastpakken alvorens aan lunch te denken, daaraan hoeft uiteraard niemand te twijfelen. Zowat elke pauze gaat helemaal op aan schermpjes vol chatberichten of spelletjes. Tenzij het echt teveel wordt en studeren niet meer schijnt te lukken, dan wil het idee van een looptoertje in het park met aansluitende verkwikkende douche nog wel aanslaan.
Zo ben ik – weg van huis – aan layout bezig als het middag wordt en het tijdstip van de boterham aanbreekt. Ik vraag me af hoe het gaat, hoe de examens van vandaag zijn geweest en of de meisjes veilig en wel zijn thuisgeraakt. Ik stuur een berichtje aan het eerste kind en krijg geen antwoord. Een berichtje aan het tweede kind heeft 10 minuten later evenveel succes. Het is namelijk nog nooit zo moeilijk geweest een tiener te bereiken dan in deze tijd vol communicatie-devices. De chat dan maar, daar zitten ze voortdurend op. Hun bolletjes staan grijs, ze zijn niet online. Dat komt wel weet ik, er zijn nog zekerheden.
Enkele tellen later zijn ze geheel volgens voorspelling bereikbaar, twee bolletjes huppelen naar boven en kleuren groen. Zie je wel, mama is mee in het digitale tijdperk! Het tweede kind antwoordt als eerste braaf op de vragen die ik stuur. Ja, een goed examen gedaan. Ja, de zus ook. En ‘ja juist gedaan’ als ik wil weten of ze al gegeten hebben. Op mijn logische volgende vraag of ze opgeruimd hebben komt geen antwoord meer. Volledige stilte. Twee grijze bolletjes zakken weer af naar de diepte der onbereikbaarheid en blijven daar tot na half twee, de start van het eerste studieuur.
Als ik niet veel later thuiskom, is alles rustig. De eettafel glimt en de vaatwasser is ingeladen. Het is toch om helemaal warm van te worden?