Ongewild aan huis gekluisterd op deze zwarte dag.
Onze wereld is (alweer) diep getroffen.
De geplande lange looptraining maakt plaats voor een zitje aan de computer met de radio vlakbij. Tussen de reeksen onheilspellende berichten over aantal doden en gewonden door, vul ik documenten in die ik gisteren in mijn mailbox vond. Ik beantwoord de vragen waarom ik als vrijwiller aan de slag zou willen bij zieke medemensen.
Omdat ik de wereld een beetje mooier wil maken. Omdat ik wil zorgen, mensen blijer maken, luisteren, toekomst creëren, omdat ik het kan en dat wil.
Nadenken over mijn kleine stukje goede wil, terwijl doden worden geteld en gewonden afgevoerd, terwijl duizenden reizigers en bedienden gevangen zitten in een stad waar alle openbare leven is lamgelegd.
Op een dag als vandaag solliciteren voor een goed doel, wat een paradox. Of net niet?