Het komt binnen, het komt aan, te beseffen wat gebeurd is. Het duurde enige dagen voor mijn brein daar klaar voor was, en dan nog. Zo onvoorstelbaar. We mogen blij zijn dat we het ons niet kunnen voorstellen.
Daarna de vragen, waarom en hoe. Analyses en angsten. Zijn de kinderen nog veilig in hun school? Zou ik wel in mijn eentje in een park gaan lopen?
Blazen we dat concertbezoek beter af?
Meer nog dan angst, bekruipt me het verlies. De tranen van moederverdriet sijpelen bij me binnen. Ze waren nog zo jong, die willekeurig weggemaaide mensen. Ze waren zoon of dochter, velen net volwassen, enkelen misschien met nieuw leven in zich. Bijna 100 jongvolwassenen in een concertzaal.
Hoe kom je te boven dat je kind van het leven werd beroofd door iemand die het niet eens persoonlijk op je kind had gemunt? Het kwaad opzet en de ongelukkige toevalligheid tegelijkertijd, hoe radeloos kan een achtergebleven ouder daarvan worden?
Niemand heeft mijn kind dood gewild. Een minuscuul fabricagefoutje in haar hoofd was oorzaak van haar overlijden. Er was niemand om achteraf boos op te zijn, niemand maakte een fout of vergissing. Er was enkel het leven zelf, de natuur die er ervoor had gezorgd dat een gezonde baby werd geboren met een piepkleine onzichtbare imperfectie.
De natuur is nooit perfect. De meeste onvolmaaktheden maken mensen zelfs bijzonder. Dat ene foutje maakte voor mij de natuur niet minder betrouwbaar en het leven niet minder mooi. Het drukte ons stevig met de neus op de feiten: dat het leven broos is en elke dag een geschenk. Ook dagen met immens verdriet kunnen goede dagen zijn.
Maar deze moeders, meer dan 100 moeders, ik kan me amper inbeelden hoe ontwricht zij zich nu voelen. Welke dag zullen ze weer als een geschenk ervaren? Wanneer zal hun vertrouwen hersteld geraken?
Het zijn stuk voor stuk onschuldige kinderen van vaders en moeders, die door vreemden plots werden weggeblazen, om de mensheid een lesje te leren. Daar krijgt de wereld het verschrikkelijk koud van.