10u02. Het is zover, het toelatingsexamen geneeskunde ging net van start. Na maanden voorbereiding mag je eindelijk dat examen afleggen, en daarna: vakantie!
Met kerst 2017, in je vijfde middelbaar, had je naar eigen zeggen ‘het licht gezien’. Dat betekende: ‘ik weet wat ik wil worden: geriater’. Grootmoeke en grootva heel blij met een aspirant-dokter in de familie en dan nog ene waar ze zelf op consultatie zouden kunnen komen 😉
Tegen krokus 2018, enkele maanden later, klonk het plots helemaal anders. Want volgens een jonge leerkracht Nederlands (!) in het xaveriuscollege, bevonden zich de slachtoffers van burnout vooral tussen de dokters en de studenten geneeskunde. Te zwaar, te moeilijk, te lang, geen leven, pokke-job. En jij wil ook eens een feestje meepikken, later een gezin stichten. Dus bye-bye geneeskunde-droom, je hield het bij farmacie. Al bleef dokter als plan B of C sluimerend aanwezig.
Het werd een jaartje zwalpen tussen A-, B- en C-plannen. Alles in de medische sfeer, geen enkele studie stond lang op de A-plek vast, geneeskunde bleef als een B of C verscholen wegens ‘onbereikbaar’. Ik zag je in een impasse wegzinken, twijfelend aan jezelf en je toekomst.
Tot er wat infomomenten aankwamen, die je daags tevoren aan mij aankondigde: een infomoment bij Stud’Ant rond het toelatingsexamen voor geneeskunde en op dezelfde dag de SID-in beurs met informatie over alle studies. Je zou nog wel kiezen, in zoveel informatie op één dag had je geen zin. We zouden wat op die beurs gaan rondwandelen. Want intussen was je toch voor dat eeuwige reserveplan ingeschreven in een voorbereidingsreeks via de universiteit, informatie over het examen zou vanzelf volgen. En dan nog, pff, in geneeskunde had je eigenlijk geen zin meer.
Gelukkig wou mama toch naar dat infomoment, samen met jou dan. En daarna naar die beurs. We zouden er gewoon een gezellige regenachtige dag met ons twee van maken. Dat vond je prima.
Bij Stud’Ant volgden ouders en jongeren apart een presentatie over het toelatingsexamen, maar ook over een intensieve voorbereiding tijdens een reeks weekend- en vakantiedagen. Je ging er binnen alsof je altijd wel wat voor geneeskunde zou voelen maar nooit zou gaan studeren, met een gelatenheid die me boos maakte op een voor mij ongekende leerkracht. Je kwam twee uurtjes later buiten alsof je voor de tweede keer het licht had gezien. Je geloofde er weer in en je wou het zo graag: geneeskunde gaan studeren, dokter worden. Hier zag je ook de kans weer om je voor te bereiden en de muur van het examen over te klauteren. Hier had je een geruststellende omgeving gevonden.
Er volgde nog een info-avond rond beroepen, waar je laatste restje twijfel werd weggeveegd. Want in jouw gezwalp had je interesse gekregen in wetenschappelijk onderzoek. Toen bleek dat de studie geneeskunde een erg brede waaier aan toekomstmogelijkheden biedt en bovenal de betere basis is voor wetenschappelijk onderzoek, was je helemaal overtuigd.
Geneeskunde met stip als plan A, een reeks andere bio-chemische-medische studies in een wisselende volgorde als plan B. Je volgde de voorbereidende opleiding bij Stud’Ant, miste geen enkele dag, studeerde thuis, volgde verder school, ging op Italiëreis, deed eindexamens, rondde het secundair schitterend af en vloog er meteen weer in om alles te halen uit de laatste blokperiode voor de toelating. De eindejaarsrommel werd gewoon overspoeld met meer papieren, boeken, comfortabele kleding en keukenwaren. Intussen een hittegolf, de mobiele airco bracht verkoeling. Ons eerste pleegkindje Noah in huis als ideale afleiding, waar je liefdevol en vrolijk je pauzes mee doorbracht. Je vrienden al volop in vakantiemodus, op festivals en tot de middag in bed … maar gelukkig ook heel wat lotgenoten om eens bemoedigend mee te chatten!
Wat een toewijding en discipline! We zijn zo trots op jou, op de weg die je al aflegde. Hoe het vandaag ook loopt en wat de uitkomst er ook van zal zijn, ons heb je helemaal overtuigd van je wil en je kunnen! Eerlijk gezegd: ik zie een zorgzaam dokter of specialist in jou, iemand waar mensen graag en goed door geholpen zullen worden.
Vandaag reden jij en ik gezellig onder ons twee naar Brussel. Goed op tijd vertrokken, wat geen overbodige luxe bleek, want alle verkeer zat vast. We hebben meer dan de reservetijd nodig gehad om er te geraken, dat gaf zeker extra stress. Dat kan je – naast je keuze voor grieks-wiskunde in de derde graad met net iets minder wetenschappelijke vakken – gerust als een excuus gebruiken voor het eventuele niet-slagen!
Bijna zeventien jaar geleden reed ik met jou naast mij, onder ons tweetjes, voor de eerste dag naar de crèche, waar een zestal weken tevoren ons Besje in elkaar was gezakt. Dat het een emotionele rit en afscheid was hoef ik niet te vertellen. Een muur waar ik over moest klimmen om in de toekomst niet ingesloten te geraken. Het leven dat verder gaat, dwars doorheen de moeilijkste momenten weer gelukkig proberen worden.
Vandaag is weer zo een speciale dag. Nu klim jij over jouw muur. Het laat me niet onberoerd. Ik duim zo hard dat je dat beetje geluk aan jouw kant zal krijgen. Wat dat ook betekent: van de eerste keer geslaagd, of anders een nieuwe kans of een mooi plan B. Je hebt ervoor gewerkt en zal dat ongetwijfeld nog doen.
Een geladen moment om vandaag met jou naar Brussel te rijden, met de herinnering aan de emotionele tocht naar en doorheen de crèche zeventien jaren geleden.
(Intussen zorgt Dirk voor Noah en wandelt ermee doorheen het park naar de crèche … l’histoire se répète.)
Jouw dag vandaag.
Sweet doc, lieve dochter: veel succes en geluk!